Slot Tasmanië

En toen was het alweer tijd voor Gerrit om terug te gaan. Dus dinsdagmorgen ging hij vroeg op pad.
Die dinsdag ging ik met Joseph naar de film 'RACE TO WITCH MOUNTAIN'. Wat zal ik er van zeggen. Het is een leuke film voor iemand van bijna 10 jaar.
Na de film heb ik hem op McDonalds getrakteert. Je begrijpt het, ik kan niet meer stuk.
Toen we thuis waren was hij zo passioneel over de film aan het vertellen dat ik even dacht 'Ik zou willen dat ik DIE film gezien had'. Hij vond het duidelijk een geweldige film.
En om deze dag goed af te sluiten heb ik samen met Joseph voor de familie pannenkoeken gebakken. Eerst dacht ik wel even 'Laat mij dat maar alleen doen', maar ik heb me ingehouden. Af en toe moet je even wat dingen toelaten om dan halverwege te genieten van het samen bezig zijn in de keuken.
Die woensdag begon goed. We hadden 's nachts erge onweersbuien gehad en zaten nu zonder stroom. Gerrit heeft wel geluk gehad dat hij overdag op de boot was en niet 's nachts, want dan was het een roerige vaart geweest. Maar goed, geen stroom dus dan ook geen koffie, warme douche, enz. Dus na wat behelpen, besloten we naar Devenport te rijden om daar wat warms te drinken en te lunchen. En als we er dan toch zijn, gingen we gelijk maar even winkelen. Aangezien de kinderen wat onrustig waren die dag en Jack had verteld dat de film 'The Wild' geweldig was, heb ik deze maar gekocht, zodat ze die middag rustig zouden zijn. Nu maar hopen dat we weer stroom hebben.
Voor Ruby had ik nog een klein tasje gekocht, waar ze sindsdien de hele tijd mee rondloopt. Zelfs als ze in bad gaat moet hij nog in het zicht liggen.
Die avond heb ik mijn beruchte pastaschotel gemaakten het is nu officieel ik ben aangenomen als kok bij de Ryan's. Henry kwam zelfs een knuffel geven voor zulk lekker eten. Meer heeft een mens niet nodig.
Dan is het donderdag en is het de dag dat ik weer naar Melbourne zou gaan. De vlucht was om 18.20 dus ik had nog wat tijd. Eerst wilde ik nog wat winkelen in Launceston, maar deze dag stond in het teken van harde regen. Dus gingen we rond de middag richting Launceston, waar we lunch hadden. Aangezien het weer niet beter werd besloot ik maar richting de Gardiner's te gaan. Madeline zou me namelijk op het vliegveld afzetten. Dus nu was het dan tijd om afscheid te nemen van de Ryan's. Het was een heerlijke tijd met hun. Ik heb ervan genoten.
Bij de Gardiner's heb ik met Jack, Thomas en Grace kaartspelletjes gedaan. Ik geloof dat we wat luidruchtig waren, want Rodney kwam af en toe even kijken wat er aan de hand was. Maar we hebben dan ook zo gelachen om Grace haar manier van bluffen. Duidelijk geen pokerface.
Nadat Madeline thuiskwam van werk, zijn we vrij snel vertrokken richting vliegveld. Onderweg hebben we Sebastian nog even opgepikt van de peuterspeelzaal. Toen die eenmaal in de auto zat, kregen Madeline en ik niet echt de kans meer om te praten. Sebastian had graag het woord. Dus besloot Madeline nog maar even mee te gaan om samen even wat te drinken. Toen was het toch echt tijd om naar de gate te gaan. Ik was al door de tassencontrole toen ik plotseling Sebastian aan mijn been had hangen. Meneer wilde nog een kus. Dus kreeg ik zo'n 'heerlijke' natte kus voor onderweg.
En dan ben je weer thuis en dan ik het zo rustig in huis, maar aan de andere kant geniet ik van.....STILTE.

Leven Canyon

Na wat heen en weer bellen, besloten we vandaag een BBQ-Lunch te gaan hebben in de Leven Canyon. Daar was plek genoeg voor de kinderen om te spelen en waren er BBQ's en picknicktafels. Scheelt toch weer spullen meeslepen. Dus om 13.00 zouden we elkaar daar zien. Dus na de nodige boodschappen allemaal de auto in. Patrick was werken, dus dat was de enige afwezige vandaag.

We kwamen daar als eerste aan, dus hadden wij de eer om de beste plek te zoeken en de BBQ al aan te steken. De kinderen waren gelijk in de weer met de bal. Toen de BBQ goed warm begon te worden, kwamen de Gardiners eraan. Dus alles compleet. De neven en nichten hadden elkaar al een tijdje niet gezien dus die waren druk met spelen en bijpraten. En wat kun je een plezier hebben van een paar stokken en een bal. Je hebt niet veel nodig om ze te vermaken.
Na een uitgebreidde lunch was het tijd voor wat beweging, dus gingen we richting het uitkijkpunt. Niets eerst alles opruimen en in de auto hier. Gewoon alles laten staan en gaan lopen. De anderen hier weten van wie het is. Dat is nou zo heerlijk aan Australië, gewoon afblijven van elkaars spullen. Al zou ik het niet overal doen.
Ruby was vastbesloten om het allemaal zelf te lopen. Dus het tempo lag wat laag. Wat mij dan weer de tijd gaf om foto's te maken. Eenmaal bij het uitkijpunt kwam de keuze makkelijke of moeilijke weg terug. Moeilijke dan maar. Nu kwam alleen het probleem dat Ruby zelf naar beneden wilde lopen. Je denkt dan 'Ach, dat is ze zo zat'. Niet dus, mevrouw is de ruim 600 traptreden zelf naar beneden gelopen. Met als gevolg dat Ruth en ik zere bovenbenen hadden van het langzame lopen, want de rest was allang beneden. Dus je snapt het al.... zover naar beneden betekend ook weer omhoog. Maar we zijn er gekomen. De lunch was er wel weer vanaf gelopen.
Na nog even wat drinken was het tijd om in te pakken en naar huis te gaan, want het was alweer 17.00. De kinderen hadden een heerlijke dag gehad en het bewijs is maar weer geleverd, je hoeft niet naar een duur attractiepark om een leuke dag met ze te hebben.

Fam. Gardiner

Op deze dag zijn we eerts met de fam. Ryan wezen lunchen in Sheffield. Dit plaatsje is bekend om de muurtekeningen en er was nu een week met activiteiten met als thema deze muurschilderingen. Was het wat? Nee, niet echt. Maar we kwamen er dan ook voor de lunch. Na een ritje in de trein voor de kinderen, scheidde onze wegen en gingen we richting Launceston. Vandaag zouden we naar de Gardiners gaan. Voor degene die denken ze komen bekend voor...dit gezin is toen ook 1 week bij ons geweest in Nederland.
Toen we aankwamen, was Madeline nog aan het werk, wat ons de kans gaf om even bij te kletsen met Rodney en de kinderen. Grace was heerlijk voor ons aan het bakken geweest. Want in Australië eet je Cross Buns. Iets wat heerlijk smaakt als het warm is met wat boter erop.
Als diner gingen we naar ons favoriete restaurant in Launceston waar ze de heerlijkste hamburgers hebben. Niet vette burger met slappe broodjes, maar echt goed vlees met veel verse sla/groente en een broodje naar keuze. Het was de eerste keer dat de Gardiners er kwamen en ze waren ervan onder de indruk.
Zo zaten we al een tijdje te eten en volop te praten toen Sebastian plotseling de aandacht wilde. Na zo'n 3 uur met ons opgetrokken te hebben wilde hij van z'n moeder weten of Gerrit een man was en of ik een persoon was. Iets waar we 10 minuten later nog om moesten lachen.
Aan het eind besloten de heren dat ze zin in ijs hadden, maar daarvoor gingen we naar Rodney's favoriete plek. Daar aangekomen kreeg Jack belangstelling voor mijn camera. Na even gezien te hebben wat en hoe ik dat deed wilde hij het wel eens proberen. Na een paar foto's van een tv en plafond, kreeg hij de smaak te pakken. Madeline moest wel even lachen, want van Rodney mocht hij nooit aan hun camera komen, die een stuk goedkoper was, en ik vond het wel goed.
Daarna wilde natuurlijk Grace en Thomas ook nog even. Wat resulteerde in veeeeeeele foto's waar er veel weer verwijderd konden worden. Maar we hebben veel lol gehad.
Nog weer even mee naar huis en voor je het weet is het weer laat en ga je weer richting de Ryan's. Maar we wisten wel dat we nog niet genoeg bijgekletst hadden, dus gingen we morgen wat met z'n allen doen. Wat dat spraken we nog wel af.

Stanley

Om Ruth en Patrick wat rust te geven, namen we deze middag maar eens de jongens mee naar Stanley. Jaaaaaaaren geleden waren we er eens geweest, maar door het slechte weer hadden we er weinig gezien. Wel even een leuk verhaal van deze plek uit 2002. We hadden toen een leuk hotel met uitzicht op 'The Nut' geboekt.

Gerrit en Bert gingen inchecken en de sleutel halen. Natuurlijk door Gerrit's Nederlands accent begon de hoteleigenaar gelijk over dat hij het jammer vond dat zijn vrouw er niet was, want die was Nederlandse. En was toen dus naar Nederland voor een bruiloft. Dus dan de vraag waar in Nederland ze was. Antwoord 'Veenendaal'. We waren echt zo verbaasd. Ben je aan de andere kant van de wereld in een plaatsje met nog geen 500 inwoners en dan zit zijn vrouw in de plaats waar wij wonen.
Maar goed, wij naar Stanley. Daar heb je dus The Nut. Een bergje waar je met een stoeltjeslift naar boven kan. Dus wij met z'n allen de berg op. We waren niet voor niets naar boven gegaan, dus gaan we maar eens rond lopen.
Op een gegeven moment liepen we in een stofwolk. Jacob vond het wel leuk om met de schoenen te sloffen/schoppen door het zand. Resultaat; de wereld werd een stukje kleiner. Ja inderdaad, dat mag je niet van ouders, maar wel van ons. Kind zijn is heerlijk en wat zou ik het graag nog willen doen. OK, ik beken, ik deed ook mee :).
Maar na een tijdje stof schoppen vonden ze dat ze wel genoeg van de Nut gezien hadden. Gelukkig waren we al over de helft.
Beneden wachtte dan de beloning van een ijsje. En omdat Bert (hun opa) altijd een kaartje stuurt naar hun als hij ergens naartoe gaat, hebben we dat nu maar naar hem gedaan.
Op de terugweg hadden we een paar kinderen die graag de ramen open hadden zodat ze er met het hoofd uit konden hangen. Iets wat van ons niet mocht, dus werd er achterin hard gezongen om ons ertoe te dwingen. De meest grappige teksten werden er verzonnen. Na een tijdje werd de radio gewoon wat harder gezet, maar dat stopte ze niet. Dus ging ik maar zingen. Maar dan wel in het Nederlands. En al snel werd het snel stil en werd er gevraagd wat sommige woorden betekende. Maar ik had bereikt wat ik wilde. Stilte.
We waren net op tijd thuis om even snel op te frissen en om te kleden, want we gingen vanavond uit eten met vrienden van Ruth en Patrick. Was erg gezellig. De kinderen hadden een aparte hoek om te spelen, wat ons de kans gaf om rustig te kunnen eten.

Goede Vrijdag

En dan ben je in Australië en dan heb je vrij op Goede Vrijdag. En dat is niet een gewone vrije dag, maar dan zijn ook de winkels gesloten. En dat wil wat zeggen in Australië. Dat gebeurd zelden. Zelfs met de Paasdagen zijn ze open.
Vandaag zouden we met de groep vrienden van Ruth en Patrick gaan BBQ-en in een park in de buurt. Echt een feestdag op z'n Australisch. Picknickmand inpakken en naar het park. Dus met zulke dagen zit je ook echt te zoeken naar een plek.
Eerst een voorstelronde. Ik had al veel namen gehoord en nu kregen ze dan eindelijk er ook een gezicht bij.
En omdat er ook een redelijk aantal kinderen waren werd er een Egg Hunt gehouden. Dus de kinderen mochten even het park in en dan eindelijk na 5 minuten terug komen.

Dan natuurlijk als een gek gaan zoeken. En nog geen 10 minuten later zijn de eieren gevonden en opgegeten.
Dus dan is het tijd voor om de BBQ aan te maken. Dat is het mooie aan Australië. Overal heb je gratis BBQ's en dan ook nog vaak met hout ernaast. Beter kan niet. Natuurlijk moesten de heren weer even laten zien dat ze wisten hoe een vuurtje gemaakt werd. De humor was alleen wel dat Ruth's vuur het snelst goed brandde.
Onder het eten door vonden de kinderen af en toe ook wat tijd om even te komen eten. Nog zo'n voordeel, met z'n alle in een park, dus er is altijd iemand om mee te spelen.
En voor je het dan weet ben je weer een paar uur verder. Thuis was het weer poseren van Ruby voor de camera, maar nu had ook Joseph de camera ontdekt en was wel bereid om wat foto's te maken. Hij wilde hem gelijk ruilen voor een telefoon. Hoe aantrekkelijk het aanbod ook, ik heb het toch maar niet gedaan.

Gerrit's dan ook op Tassie

En dan staat Gerrit om 7.30 dan voor de deur. Hij had het kunnen vinden. Mits dat hij wilde aankloppen, deed Joseph de deur open om de krant te pakken. Dus nu wist hij het zeker, hij was op het juiste adres.
Toen ik uit de douche kwam zag ik dat Gerrit al in beslag genomen was door Ruby. Ik kon nog net een kus krijgen, maar Gerrit moest dan weer echt gaan voorlezen. Ik was al lang blij, want ik was gisteren die persoon. De hele stapel wordt met je door genomen.
Toen was het probleem dat Henry met iemand mee moet lopen naar school, omdat hij nog te jong is om alleen te gaan. Het was Joseph's dag, maar hij had er duidelijk geen zin in. Jacob wilde het niet want het was niet zijn beurt. OK, ik heb de oplossing. De jongens gaan gewoon lopen en wij brengen Henry met de auto naar school. Toen had Jacob toch ook wel zin om mee te rijden.

Om nou de hele dag boeken voor te lezen is ook wat, dus gingen we richting Cradle Mountain. Kijken of we nu voor de 3e keer wel een keer droog weer hadden. Toen we even onderweg waren, kwamen we er achter, dat we nou niet echt de juiste schoenen aanhadden voor wandelen. Ach, we zien het wel als we daar aankomen.
En zowaar het was droog. Dus na even wat drinken en ontbijt, gingen we op pad. We stonden voor het bord met de wandelroutes. Ja die rond het meer zag er wel goed uit, maar..... die schoenen. Ach we beginnen gewoon en zien wel hoe ver we komen. We kunnen altijd nog terug. Na zo'n uurtje lopen waren we dan op de helft.

Mooie uitzichten en de route was de moeite waard. Maarrrrrr dan ben je op de helft, heb je eigenlijk die berg wel een keer gezien en alles begint op elkaar te lijken. Maar nu toch maar gewoon verder lopen en zo snel mogelijk richting auto. Dat viel wat tegen. Toen kwam er een stukje klimmen en dalen. Redelijk te doen als je wandelschoenen aan hebt, maar met deze schoenen was het wat voorzichtig (lees krampachtig) lopen. En dan eindelijk krijg je de parkeerplaats in zicht. Ik vond wel dat we een lunch in de Cradle Mountain Lodge hadden verdient. Lekker bij het haardvuur. Conclusie aan het einde van de tocht; waarom wandelschoenen, het gaat prima zonder??

De terugtocht was ook wel heel apart. We kwamen door een gebied waar hout gekapt was en ze waren de resten aan het verbranden. Dit gaf een heel apart effect met de zon.
Avondeten was met z'n allen bij Ruth en Patrick. Even wennen aan het lawaai aan tafel. Er zijn nu 8 man die willen praten, maar wel lachen. Even iets anders dan met z'n 2en.
Ik ben nu het slachtoffer geworden om te komen kijken hoe goed de heren Guitar Hero kunnen spelen. School's out van Alice Cooper kan ik nu dromen. Na het douchen wilde Ruby nog even bij Gerrit zitten voordat ze naar bed ging. Na de eerste foto had mevrouw de smaak te pakken en was het steeds 'Noge één'. En dan 'Kijken'. Dus we weten wat er deze dagen nog veel gezegd gaat worden.


And then around 7.30 there was Gerrit. He found it. On the moment he wanted to knock on the door, Joseph opened the door to get the newspaper. So now he knew for sure, he was on the right address.
When I came out of the shower, Ruby already took al the attention from Gerrit. I was just be able to get a kiss, but then he had to get back of reading a book for her. I was glad it was him today, I was the one yesterday. The whole pile of books needed to be done.
And then there was the problem that someone should walk to school with Henry, because he is too young to go alone. It was Joseph's day, but he was clearly not interested. Jacob didn't wanted, because it was not his turn. OK, I have the solution. The boys will just walk to school and we bring Henry by car to school. Then Jacob also wanted to come with us.

And to read books all day was not what we had in mind, so we went to Cradle Mountain. See if after 3 times we now have dry weather. When we were on our way, we found out that we not really wearing the right shoes for walking. Oh, we see what we would do there when we arrive.
And yes we had dry weather. So after a little drink and breakfast, we went on. We were studying the board with the walks. Yes, around the Dove Lake looked good, but ..... those shoes. Well, we just start and see how far we come. We can always go back. After about an hour walking we were halfway.
Beautiful views and the route was worth it. Butttttt, than you are halfway, you're pretty much seeen the mountain and everything begins to look at each other. So just go and walk as fast as possible towards car. But that was a bit hard. That was the part of climbing and down hill.
Reasonable to do if you have walking shoes, but with these shoes it was a bit cautious (read cramp-like) walk. And then finally you get the parking space in sight. I did find that we earned a lunch at the Cradle Mountain Lodge. With a beautiful open fire. Conclusion at the end of the tour, why walking shoes, if it's also going fine without?

The way back was very special. We came through an area where wood was cut and they were burning the remains. This was a special effect with the sun.
Dinner was at Ruth's and Patrick's place. Just getting used to the noise at the table. There are 8 people who want to talk, very funny. Just something else than with the 2 of us.
I was a new victim of coming to see how well the boys can play Guitar Hero. I can dream...School's Out by Alice Cooper. After showering Ruby just wanted to sit with Gerrit before going to bed. Photo time. After the first shot Miss had taste for it and it was now everytime 'let's see' and then 'one more'. So we know what these days will be said much.

Wat doen we met Pasen?

Wat gaan we doen met de pasen? Ruth vondt het een goed idee als we naar Tasmanië kwamen. Dus Spike naar de kennel (hij werd alweer gek toen hij doorhad waar we naartoe reden) en ik met het vliegtuig naar Launceston. Ruth stond daar al op me te wachten. We zouden nog even in Launceston blijven, want we zouden koffie gaan drinken met Madeline. Madeline kon wel even een half uurtje weg van werk. Dus 3 dames aan de koffie. Het was bijna vechten wie er praten mocht. Ruth had Madeline ook een alweer een tijdje niet gezien, dus er was wat bij te kletsen. Het werd dan natuurlijk ook wat meer dan een half uur.
Toen was het tijd om naar Ulverstone te gaan. Het was de eerste keer dat ik hun 'nieuwe' huis zag. Ze hebben een heerlijk groot huis. Ze hadden het huis opgedeeld is 2 huizen, maar Ruth en Patrick hebben het weer open gebroken. En ze zijn de eerste tijd nog wel bezig om de indeling weer kloppend te krijgen. Maar de plannen klinken goed.
Toen de kinderen ophalen van school. Ze waren heel blij om me te zien en voor ik het wist werd ik aan allemaal vriendjes en vriendinnetjes voorgesteld. En kreeg ik ook nog een rondleiding in en rond de school. Een erg leuk welkom.
Morgen komt Gerrit met de boot aan. Zo hebben we de auto hier en konden we makkelijk op pad. We gaan niet de hele tijd op één plek zitten.

What are we going to do with Easter? Ruth invited us to come to Tasmania. So we brought Spike to the kennel (he went mad by the time he realised were he was going) and I was of by plane to Launceston. Ruth was already waiting for me on the airport.
We would still remain in Launceston, because we would go and drink coffee with Madeline. Madeline could skip half an hour from work. So 3 ladies having coffee/tea. It was almost fighting who could talk. Ruth and Madeline had not seen eachother for a while, so there was a lot to talk about. It was obviously a little more than half hour.
Then it was time to go to Ulverstone. It was the first time that I saw their 'new' house. They have a nice big house. Once the house was divided in 2, but Ruth and Patrick opened it and making it 1 again. They are still working on the new map, but the plans sound good.
Then it was time to pick up the kids from school. They were very glad to see me and introduced me to some of their friends. And I got also a bit of a tour in and around the school. A very nice welcome.
Tomorrow Gerrit arrives by boat. So we have the car here and we could easily set off. So we don't have to stay in one place all the time.