Alweer 1 jaar

En dan zijn we alweer ruim een jaar hier. Wat gaat de tijd toch snel. Wat is er veel gebeurd in de afgelopen maanden. Eerst was het hektisch om Nederland te verlaten. De laatste 3 maanden in Nederland hadden we bijna geen tijd om erbij na te denken wat we gingen doen. Welke emoties?? We werden gewoon geleefd. Huis in de verkoop, Moeder in het ziekenhuis voor een hartoperatie, intussen spullen uitzoeken/opruimen, 2 huizen schoonhouden, huis verkocht dus na onderhandelingen een contract tekenen en elke dag naar het ziekenhuis. Toen m'n moeder thuis was ik daar de eerste 10 werkdagen daar aanwezig, want ze mocht nog niet alleen zijn. Wat wel weer even goed voor ons was. Zo hadden we toch nog even wat quality time met z'n 2en. Dan nog even naar Berlijn je visa ophalen. Dan nog 2 weken over om het huis uit te ruimen, afscheid nemen, Spike op het vliegtuig zetten, laatste dingen regelen/opzeggen en dan eindelijk het vliegtuig in.
Dan denk je 'Nu zal de klap wel komen en komen de emoties wel'. En dat gebeurde dus niet. We waren gewoon een beetje numb (sorry, maar ik kan even niet op het Nederlandse woord komen), net of je het niet zelf mee maakt, maar een film zit te kijken.
Dan ben je in Australië en dan na een dag of 2 rust ga je daar beginnen met alles regelen en uitzoeken. Gerrit gaat na 2 weken een baan zoeken en is 10 dagen later aan het werk. Dus dat was snel geregeld. Dat betekende dat ik met een huis zoeken aan de gang kon. Na vele huizen gezien te hebben en regelen van een hypotheek hadden we wat gevonden.
Toen fulltime winkelen voor de inrichting, want een huis inrichten met spullen wat in die 3 koffers zat, komen we niet ver. Na 3 weken had ik wel zo'n beetje alles. Dus gaan we de aansluitingen, enz. regelen voor het nieuwe huis. Dan eindelijk op 20 Juni hadden we dan de sleutels. Binnen 1 dag was alles schoongemaakt en ingericht. We lagen 's avonds dan ook uitgeput op de bank, maar het voelde heerlijk. We hadden weer een eigen plek. En dan begin je met een leven opbouwen hier. Je ontmoet veel mensen, maakt nieuwe vrienden en je leven begint weer een beetje vorm te krijgen.
En dan omdat je zo'n tijd zo druk bent geweest is het even heerlijk om even weinig om handen te hebben. Even gewoon dingen doen waar je op dat moment zin in hebt en niet omdat het geregeld moet worden.
Dan nadat je rustig de achtertuin op de kop begint te zetten, krijg je plotseling een minder bericht uit Nederland. Wat een onschuldige kleine operatie had moeten zijn, bleek kanker. Dus na afwachten wat er precies zou gaan gebeuren, werdt er dan een ticket geboekt. En dan naar 9 maanden ben je weer even terug in Nederland. Wat heel vreemd was. Aan de ene kant heel bekend, maar aan de andere kant wilde je er helemaal niet zijn. Het was heerlijk om familie en vrienden weer te zien, maar daar was je dan voor mijn gevoel helemaal 'alleen' in dat land waar je zo voor gewerkt heb om weg te komen. En nu zie je dan een Nederland door een Australische bril. Je bent intussen gewend aan de Australische mentaliteit en dan zie je het gedrag van de Nederlander. Ik kan 1 ding zeggen. Wat een opgefokt volkje zijn we toch. En we voelen ons zo belangrijk en we hebben overal recht op en we blijven over alles zeuren, terwijl we van de welvaard niet meer zien hoe rijk we zijn. Genieten kunnen we bijna niet meer.
Ik zeg niet dan Australië perfect is, maar ik geniet van de relaxte sfeer. Gewoon een praatje met een wildvreemde, zonder dat er iemand vreemd van opkijkt. Ze werken hier hard maar stress kennen ze niet zoals in Nederland. Het is echt 'No worries'.
Maar goed, dan ga je weer terug naar Australië om dan bijna gelijk door te gaan naar Tasmanië om daar met familie kerst te vieren. Dus geen eenzame kerst voor ons, maar gewoon een uitgebreide kerstlunch met 22 personen. Die dagen waren ook weer veel te snel voorbij.
Daarna krijg je alweer snel de eerste visite uit Nederland en zijn we weer een jaar verder.
Natuurlijk is er veel meer gebeurd, maar dat lees je zelf maar terug.
Als we er zo op terug kijken beseffen we dat we het erg getroffen hebben. Geen grote obstakels gehad en we werden goed geholpen door familie en nieuwe vrienden. En of we last van heimwee hebben?? Nee. Natuurlijk mis je familie en vrienden. En in een ideale wereld zouden ze net als ons hier wonen, maar zo is het helaas niet. En ondanks dat je hier een nieuw leven aan het opbouwen bent, wil niet zeggen dat je ze vergeet.
De belangrijkste dingen die ik geleerd heb uit deze ervaring die immigratie heet en dat we nu veel meer open staan voor contacten. In Nederland bleef je toch steeds in je eigen bekende wereldje. Dus vrienden vanuit school, sportclub of werk, maar voornamelijk van je eigen leeftijd. Nu hebben we vrienden in alle leeftijden en vele zijn een stuk ouder. Zelfs ouder dan mijn ouders. En ik zie het als verreiking.
Ook ben ik nu opener naar vreemden. Als ik in het begin aangesproken werd door een vreemde, dan gaf ik wel beleefd antwoord, maar ging weer zo snel mogelijk bezig met wat ik aan het doen was. Gewoon er niet aan gewend zijn om ontspannen een gesprek te hebben. Nu neem je rustig de tijd en klets je wat. En vaak heb je achteaf een lekker gevoel na zo'n gesprek. Niet dat het diepgaand was, maar gewoon een gesprek uit het niets wat gewoon lekker loopt en waar je later met een lach aan terug denkt.
We hebben wel geleerd om buiten de 'hokjes' te denken. Weer met een open blik de wereld in. En dat is erg bevrijdend.

En dan is Australië....

...plotseling een eind weg.
En dan ben je druk met je gasten en je vakantie en dan ontdek je plotseling dat het met je moeder even wat minder gaat. De 1e chemokuur ging gelijk niet zo goed. Niet echt een lekkere start. De eerste dagen ging het goed, maar toen kwam de misselijkheid. Dus bijna niets wilde erin en intussen wel veel vocht verliezen. Dus binnen de korste keren was ze uitgedroogd. Dus dan voor twee keer een dagopname, in het ziekenhuis, om vocht toegediend te krijgen. Gelukkig ging het daarna weer snel de goede kant op. Maar het had wel als gevolg dat de 2e kuur nu met een week uitgesteld is. Dat was weer even een tegenvaller, want dat betekend dat voor haar de uiterste datum van de kuren ook weer later wordt. De volgende kuur zal de sterkte aangepast worden.
En dan zit je hier aan de andere kant van de wereld en kun je niets anders doen dan vaker bellen. Je hoort dan dat een vriendin, buren en familie haar veel willen helpen, maar het liefst zou je dat dan zelf doen. En ik kan niet anders zeggen vanaf deze kant, iedereen bedankt voor het naar haar omkijken. En vooral Maria, het was een hele geruststelling om te weten dat je er voor haar was. Iets wat ze zelf ook erg waardeerde.

Laatste week

En dan heb je nog een week te gaan en wat doe je dan......WINKELEN!!!! Eerst maar eens naar Victoria Markets, zodat ze ook nog het centrum van Melbourne zien. Nog even naar Warburton, waar ik mijn portomonnee laat liggen/verloren. We weten nog steeds niet met zekerheid te zeggen wat er gebeurd is. Maar gelukkig zijn er nog eerlijke mensen op deze wereld. Een klein uurtje later heb ik hem al op kunnen halen bij het politiebureau en alles zat er nog gewoon in. De politie had netjes de bankpasjes geblokkeerd, dus dat hoefden we ook niet meer te doen.
Voor de rest was het winkelen bij DFO, Southern Cross (wat een beetje tegen viel) Knox City en Eastland. De meiden hadden nu wel alle souveniers en kado's. En voor je het weet ben je alweer aan het pakken en ga je weer terug naar huis. Humor is het wel dat toen ze net aankwamen zei Joyce dat dit de eerste en de laatste keer was dat ze kwam. Halverwege de vakantie wilde ze de tickets van haar opa en oma wel en nu wil ze gelijk gaan sparen om weer te komen. Weer een Australië-fan erbij.
De laatste nacht heeft Joyce zeg maar niet geslapen en voelde zich niet lekker. Na een paar pijnstillers voelde ze zich iets beter. Geen lekker begin voor een terugvlucht. Uiteindelijk heeft ze een groot deel van de vlucht geslapen en was dus de terugvlucht erg meegevallen. En is het hier nu weer erg stil in huis en zit Spike voor de dichte slaapkamerdeur van de meiden. Bedankt meiden voor de leuke tijd en kom maar weer snel terug.

Otway

Aangezien we vandaag veel wilden gaan bekijken en dus een lange dag zou worden, zijn we vroeg op pad gegaan. Eerst richting de vuurtoren in Cape Otway. We kwamen er aan net na 9.00 en was nog niet open. Na even gekeken te hebben besloten we dat het niet interessant genoeg was om te wachten. Dus op naar Apollo Bay om benzine te tanken om daarna richting Otways Skywalk te gaan. Een erge slingerweg en waren dus erg blij toen we er eindelijk waren. Dus op naar de boardwalk. Eerst een stuk naar beneden (en inderdaad dat moet je ook weer omhoog) om dan bij de boardwalk uit te komen. Het weer zat niet echt mee, we hadden af en toe regen, dus we hadden het vrij snel gezien. Nu klagen we niet over de regen, want daar waren we intussen heel blij mee. Dus daarna mochten we weer omhoog lopen. Ik was gebroken. Had ik nu maar schoenen met hakken aan. Dan voelde mijn kuiten niet zo gespannen. Na wat drinken zijn we maar weer snel verder gegaan, want er staat nog genoeg op het programma. Weer die slingerweg terug. Dit werd even teveel voor Joyce. De afgelopen dagen waren al vermoeiend voor haar en dan na wat eten en dat geslinger werdt ze misselijk. Dus maar even langs de weg stilstaan. Het gevoel werd niet echt beter, dus toen ze bij Lorne nog steeds misselijk was, besloten we van de Great Ocean Road af te gaan. Want ook dat is slingeren en schiet niet echt op. Dus binnenland in en zo snel mogelijk naar huis. Het is genoeg geweest. Toen we door de heuvel waren viel Joyce al snel in slaap. Dat was in ieder geval beter voor haar. Nu hadden we voornamelijk rechte weg en kon je goed door rijden. We gingen zo goed dat we zelfs nog op tijd waren om Spike op te halen in de kennel. Niet dat hij erg geinteresseerd was in ons. Eén keer opkijken als je roept, even kwispellen en dan weer verder met snuffelen. Dat is een goed teken. En daarom gaat hij dan ook steeds hierheen. Lyndon Kennels Spike gaat dan naar Lyndon Grange. Ze wonen zelf ook bij de kennel, dus als er 's nachts wat is horen ze het ook.
En dan zit/hang/lig je, rond 21.00, op de bank tv te kijken en dan plotseling begint alles te schudden. Een aardbeving dus. Kom je even 3 weken naar Australië, krijg je bosbranden en aardbevingen.

Great Ocean Road

Dan was het toch echt tijd voor de Great Ocean Road. Het weer was wat minder mooi, maar ons hoorde je niet klagen, want we hadden eindelijk regen. Hopelijk hadden ze het ook in het oosten van Victoria. Toch hoor je ons niet klagen als op het moment dat er foto's gemaakt gaan worden, de zon even doorbreekt.
We waren op weg richting Port Campbell. Als eerste fotomoment kregen we Bay of Islands.

Naar de nodige foto's gingen we weer verder. En na de London Arch en de Loch Ard Gorge hoorde ik een keer achter me dat "het wel veel op elkaar leek".

Dus zijn we daarna op zoek gegaan naar een overnachtingsplek in Port Campbell. Het voordeel van buiten het seizoen reizen is, dat je niets boekt en er altijd wel een slaapplek te vinden is. Ook nu hadden we er zo weer één gevonden.
Na de plek verkend te hebben zijn we naar de Twelve Apostles gereden. Er hing veel bewolking en je hoopte maar dat de zon erdoor zou komen. Na lang wachten hebben we het maar opgegeven.


De schemering begon al, dus vonden we het tijd om te eten. Je kon merken dat we weer in een toeristisch gebied waren, want we waren weer aanzienlijk meer geld kwijt aan eten. Maar Joyce en Christa vonden het nog steeds goedkoop, vergeleken met Nederland. Ze waren sowieso al verbaasd hoe goedkoop de vakantie was.
Gerrit was helemaal in zijn nopjes, want er was voetbal op tv. En daardoor hadden Joyce en ik eens tijd voor een goed gesprek.

Mount Gambier

Op richting Mount Gambier, SA. Niet dat het zo'n mooie plek is, maar het is de tussenstop richting Great Ocean Road. Het ligt op de grens van South Australia en Victoria. Daarbij is het ook nog eens in de buurt van de Princess Margaret Rose Cave. Zie Link
Deze caves liggen dan net weer in Victoria. Helemaal niet toeristisch en daarom zo leuk om te doen.

Het is zo bekend, dat wij de enige waren voor de tour. Iets wat we echt verschrikkelijk vonden, NOT. Dus gingen we voor onze prive-tour naar beneden. En ik kan niet anders zeggen... het was prachtig. Misschien kwam het ook omdat het zo rustig was. Alles ging op ons tempo, geen dringen voor foto's en alle tijd voor uitleg en een gesprek. Zo kwam het ook op de bosbranden. Wat bleek, ze was vlak bij ons in de buurt geweest. Met de vrijwillige brandweer van hun plaats waren ze dus een paar dagen wezen helpen. Ze was nog steeds onder de indruk van wat ze daar gezien had. Het was echt een andere wereld, volgens haar, en was gewoon niet voor te stellen hoe de sfeer daar was. Dus hopen we met z'n allen maar op regen.

Victor Harbour

Geen pinguins kijken op Kangaroo Island, dus gaan we richting Victor Harbour. Een leuke plek met op een paar honderd meter voor de kust Granite Island. Daar kun je dan voor een paar dollar 's avonds een wandeling maken langs de pinguins. Betere prijzen als op Phillip Island. We blijven toch Hollanders.
Nu we dan aan zee zijn en er een stevige wind stond, zijn we even wezen uitwaaien. Wil je eens een ander model haar, moet je dat gaan doen. De rezultaten mogen er wezen. Vogelnestje, alles naar één kant en welke haargel???? waren de favoriete modellen.
Dus 's avonds via de boardwalk richting het eiland. Terwijl we daar richting de verzamelplek lopen zien we een zeehond. Altijd leuk om te zien. Uiteindelijk was de groep compleet en kunnen we met gids op pad. We zagen het wat somber in, want het was wat buiten het seizoen en daarbij hadden we ook nog zo'n 50 kinderen deze kant op zien komen. Maar ik kan niet anders zeggen... de kinderen hebben we bijna niet gehoord. Sommige volwassenen maakte meer lawaai. En we hadden geluk, we hebben er redelijk wat gezien. Het leuke hiervan is dat het echt een wandeling is langs hun holen en je ook nog eens foto's mag maken. Natuurlijk zonder flits. Op Phillip Island zit je op beton te wachten tot ze langs komen en foto's maken niet toegestaan. Dus daarom mijn advies, ga naar Victor Harbour voor pinguins.

Hahndorf/Adelaide

Gisteren zouden we een lange rit maken naar Adelaide. Na een tijd rijden, waren we het rond Hahndorf zat, dus gingen we daar maar op zoek naar een overnachtingsplek.
Na wat rondvragen en onderhandelen, hadden we een huis voor 2 nachten voor een redelijke prijs. We zaten nu niet ver van Adelaide en hadden heerlijk de rust van een klein dorpje. Die zondag was het er redelijk druk. Veel Australiërs die er de zondag doorbrachten, maar zo rond 19.00 werd het rustig. Hahndorf is een dorp met een sterk duitse sfeer. Grote bierpullen en Bratwurst.

Nu ontdekte we ook dat de prijzen voor de boot naar Kangaroo Island echt klopte. We hadden ze op het internet gezien en waren erg verbaasd dat zo'n korte vaart zoveel kostte. En voor tieners daar hun zuur verdiende geld aan uit te geven, vonden we wat te gek. Vooral als het voor 2 dagen is. En dan komt eten en onderdak er ook nog bij. Dus voor de piguins gaan we nu naar Victor Harbour.
De volgende dag gingen we richting Adelaide, met een tussenstop bij Warrawong wildlife sanctuary.

Een park met gratis entree, met een show waar je voor een kleine vergoeding naar toe mocht. De show was wel aardig. Je kreeg uitleg en je kreeg de kans om dieren aan te raken. Soms met enige twijfel hebben we toch de kans genomen om de dieren te voelen. Zelfs de slang hebben we aangeraakt. En dan valt zo'n beest toch plotseling erg mee.
Na de show nog even door het park gelopen. Hier was niet erg veel te zien, maar we hebben toch een kangoeroe en een koala gezien.

Dus de wandeling was niet voor niets.
Toen maar richting Adelaide. Met kaart op schoot ga je Adelaide in. Maar al snel begin je al te lachen. Welke grote stad. Voor je het weet sta je midden in het centrum, dus hard op de rem en op zoek naar een parkeerplaats, voordat je er weer uit rijdt. Dus we gingen de winkelstraat in en op zoek naar enkele bezienswaardigheden in de binnenstad.
Ik had het vrij snel gezien. Ook Joyce en Christa waren niet erg onder de indruk. Alleen Gerrit vond het wel een mooie plek. Dus naar wat rond lopen/rijden gingen we weer richting Hahndorf.