Alweer 1 jaar

En dan zijn we alweer ruim een jaar hier. Wat gaat de tijd toch snel. Wat is er veel gebeurd in de afgelopen maanden. Eerst was het hektisch om Nederland te verlaten. De laatste 3 maanden in Nederland hadden we bijna geen tijd om erbij na te denken wat we gingen doen. Welke emoties?? We werden gewoon geleefd. Huis in de verkoop, Moeder in het ziekenhuis voor een hartoperatie, intussen spullen uitzoeken/opruimen, 2 huizen schoonhouden, huis verkocht dus na onderhandelingen een contract tekenen en elke dag naar het ziekenhuis. Toen m'n moeder thuis was ik daar de eerste 10 werkdagen daar aanwezig, want ze mocht nog niet alleen zijn. Wat wel weer even goed voor ons was. Zo hadden we toch nog even wat quality time met z'n 2en. Dan nog even naar Berlijn je visa ophalen. Dan nog 2 weken over om het huis uit te ruimen, afscheid nemen, Spike op het vliegtuig zetten, laatste dingen regelen/opzeggen en dan eindelijk het vliegtuig in.
Dan denk je 'Nu zal de klap wel komen en komen de emoties wel'. En dat gebeurde dus niet. We waren gewoon een beetje numb (sorry, maar ik kan even niet op het Nederlandse woord komen), net of je het niet zelf mee maakt, maar een film zit te kijken.
Dan ben je in Australië en dan na een dag of 2 rust ga je daar beginnen met alles regelen en uitzoeken. Gerrit gaat na 2 weken een baan zoeken en is 10 dagen later aan het werk. Dus dat was snel geregeld. Dat betekende dat ik met een huis zoeken aan de gang kon. Na vele huizen gezien te hebben en regelen van een hypotheek hadden we wat gevonden.
Toen fulltime winkelen voor de inrichting, want een huis inrichten met spullen wat in die 3 koffers zat, komen we niet ver. Na 3 weken had ik wel zo'n beetje alles. Dus gaan we de aansluitingen, enz. regelen voor het nieuwe huis. Dan eindelijk op 20 Juni hadden we dan de sleutels. Binnen 1 dag was alles schoongemaakt en ingericht. We lagen 's avonds dan ook uitgeput op de bank, maar het voelde heerlijk. We hadden weer een eigen plek. En dan begin je met een leven opbouwen hier. Je ontmoet veel mensen, maakt nieuwe vrienden en je leven begint weer een beetje vorm te krijgen.
En dan omdat je zo'n tijd zo druk bent geweest is het even heerlijk om even weinig om handen te hebben. Even gewoon dingen doen waar je op dat moment zin in hebt en niet omdat het geregeld moet worden.
Dan nadat je rustig de achtertuin op de kop begint te zetten, krijg je plotseling een minder bericht uit Nederland. Wat een onschuldige kleine operatie had moeten zijn, bleek kanker. Dus na afwachten wat er precies zou gaan gebeuren, werdt er dan een ticket geboekt. En dan naar 9 maanden ben je weer even terug in Nederland. Wat heel vreemd was. Aan de ene kant heel bekend, maar aan de andere kant wilde je er helemaal niet zijn. Het was heerlijk om familie en vrienden weer te zien, maar daar was je dan voor mijn gevoel helemaal 'alleen' in dat land waar je zo voor gewerkt heb om weg te komen. En nu zie je dan een Nederland door een Australische bril. Je bent intussen gewend aan de Australische mentaliteit en dan zie je het gedrag van de Nederlander. Ik kan 1 ding zeggen. Wat een opgefokt volkje zijn we toch. En we voelen ons zo belangrijk en we hebben overal recht op en we blijven over alles zeuren, terwijl we van de welvaard niet meer zien hoe rijk we zijn. Genieten kunnen we bijna niet meer.
Ik zeg niet dan Australië perfect is, maar ik geniet van de relaxte sfeer. Gewoon een praatje met een wildvreemde, zonder dat er iemand vreemd van opkijkt. Ze werken hier hard maar stress kennen ze niet zoals in Nederland. Het is echt 'No worries'.
Maar goed, dan ga je weer terug naar Australië om dan bijna gelijk door te gaan naar Tasmanië om daar met familie kerst te vieren. Dus geen eenzame kerst voor ons, maar gewoon een uitgebreide kerstlunch met 22 personen. Die dagen waren ook weer veel te snel voorbij.
Daarna krijg je alweer snel de eerste visite uit Nederland en zijn we weer een jaar verder.
Natuurlijk is er veel meer gebeurd, maar dat lees je zelf maar terug.
Als we er zo op terug kijken beseffen we dat we het erg getroffen hebben. Geen grote obstakels gehad en we werden goed geholpen door familie en nieuwe vrienden. En of we last van heimwee hebben?? Nee. Natuurlijk mis je familie en vrienden. En in een ideale wereld zouden ze net als ons hier wonen, maar zo is het helaas niet. En ondanks dat je hier een nieuw leven aan het opbouwen bent, wil niet zeggen dat je ze vergeet.
De belangrijkste dingen die ik geleerd heb uit deze ervaring die immigratie heet en dat we nu veel meer open staan voor contacten. In Nederland bleef je toch steeds in je eigen bekende wereldje. Dus vrienden vanuit school, sportclub of werk, maar voornamelijk van je eigen leeftijd. Nu hebben we vrienden in alle leeftijden en vele zijn een stuk ouder. Zelfs ouder dan mijn ouders. En ik zie het als verreiking.
Ook ben ik nu opener naar vreemden. Als ik in het begin aangesproken werd door een vreemde, dan gaf ik wel beleefd antwoord, maar ging weer zo snel mogelijk bezig met wat ik aan het doen was. Gewoon er niet aan gewend zijn om ontspannen een gesprek te hebben. Nu neem je rustig de tijd en klets je wat. En vaak heb je achteaf een lekker gevoel na zo'n gesprek. Niet dat het diepgaand was, maar gewoon een gesprek uit het niets wat gewoon lekker loopt en waar je later met een lach aan terug denkt.
We hebben wel geleerd om buiten de 'hokjes' te denken. Weer met een open blik de wereld in. En dat is erg bevrijdend.