En dan is Australië....

...plotseling een eind weg.
En dan ben je druk met je gasten en je vakantie en dan ontdek je plotseling dat het met je moeder even wat minder gaat. De 1e chemokuur ging gelijk niet zo goed. Niet echt een lekkere start. De eerste dagen ging het goed, maar toen kwam de misselijkheid. Dus bijna niets wilde erin en intussen wel veel vocht verliezen. Dus binnen de korste keren was ze uitgedroogd. Dus dan voor twee keer een dagopname, in het ziekenhuis, om vocht toegediend te krijgen. Gelukkig ging het daarna weer snel de goede kant op. Maar het had wel als gevolg dat de 2e kuur nu met een week uitgesteld is. Dat was weer even een tegenvaller, want dat betekend dat voor haar de uiterste datum van de kuren ook weer later wordt. De volgende kuur zal de sterkte aangepast worden.
En dan zit je hier aan de andere kant van de wereld en kun je niets anders doen dan vaker bellen. Je hoort dan dat een vriendin, buren en familie haar veel willen helpen, maar het liefst zou je dat dan zelf doen. En ik kan niet anders zeggen vanaf deze kant, iedereen bedankt voor het naar haar omkijken. En vooral Maria, het was een hele geruststelling om te weten dat je er voor haar was. Iets wat ze zelf ook erg waardeerde.