Joyce en Christa

Eindelijk was het dan zover...Joyce en Christa komen aan. Al maanden kijk je er naar uit en dan eindelijk is het zover. Dus zaterdagavond op naar het vliegveld. Ze zouden iets later aankomen, maar het was geen schokkende vertraging. Dus dan sta je daar te wachten en de één na de ander komt naar buiten, maar geen Joyce en Christa. Het wordt steeds stiller en de ontvangsthal werdt steeds leger en dan kom je op het punt dat je hoopt dat alles goed gegaan is. Gelukkig was een vrouw naast ons aan het bellen en melde dat er een enorme rij bij customs stond, dus we waren weer wat gerust. En dan eindelijk kwamen ze door de deuren heen. Helemaal moe en gebroken. 'Dit deden ze dus ook nooit meer', werdt er gezegd. Maar snel naar huis en heerlijk gaan slapen.