Nijmeegse 4-daagse

Zaterdag 14 juli kwam mijn zusje weer voor even naar Nederland. Die avond hadden we de familie-bbq. De familie was op 1 persoon na compleet. Zeer gezellig en weer veel te snel voorbij.
Maar dat was niet de reden waarom Jowannie weer naar Nederland kwam. Ze ging samen met Gerrit de 4-daagse lopen. Elke nacht stonden ze om kwart over twee op en ging ik naar bed. Gerrit ging voor de 4x50 km en Jowannie voor de 4x40 km. En dit dan zonder trainen. De eerste dag was voor Jowannie een makkie, maar Gerrit had er meer moeite mee. Hij was bijna de hele dag misselijk. Toch waren ze aardig op tijd binnen. Toen begon mijn werk. Zorgen dat het eten klaar staat, voetbad aanzetten, masseren, zorgen dat het bad vol was en dat ze dan naar bed konden. Dan begon het opruimen. Het leek elke keer weer of er een bom ontploft was. Kleren in de was en zorgen dat de sokken de volgende dag weer gedragen konden worden. Ook de rommel uit de rugzakken halen en water weer koud zetten in de koelkast.
De volgende dag stond Jowannie niet zo soepel op. Ze had dan de vorige avond ook de massage afgeslagen. Gerrit liep weer soepel. Die dag ging dan ook goed voor hem. Alleen het laatste uur was hij dan wat misselijk. Jowannie had het moeilijk. Ondanks dat was ze nog redelijk op tijd binnen. Nu mocht ik haar 's avonds wel masseren. De eerste blaren waren er nu ook.
De derde dag ging voor beide zeer goed en ze waren dan ook vroeg binnen. Jowannie lag dan ook al om half 6 in bed. Gerrit bleef me wat langer gezelschap houden. Gerrit was zo vol zelfvertrouwen dat de vierde dag volgens hem een dag werd met twee vingers in de neus.
Dat was een flinke fout. De 4e dag werd een dag van flink afzien. Net buiten Nijmegen kreeg hij al last van zijn kleine teen en het werd steeds erger. Na 18 km kon hij amper meer op die voet lopen. Gelukkig zag hij dat er 0,5 km een eerste hulp post was. Daar kreeg hij te horen dat hij een infectie aan de kleine teen had. Er werd meerdere keren vocht uit de teen gehaald en werd de voet gekoeld. Intussen kreeg hij ook nog een kleine medische check. Er werd uitgelegd dat hij zelf moest weten of hij door ging lopen, maar dat hij dan wel goed in de gaten moest houden dat hij geen last zou gaan krijgen van bloedvergiftiging. Na 1,5 uur ging hij dan weer op pad. Er zat intussen niemand meer langs de kant. Er liepen nog 3 personen voor hem en nog 3 achter hem. Niet echt bemoedigend dus. Na 10 km strompelen kwam hij dan aan in Beers. Daar kreeg hij weer moed, want daar kwam hij weer wandelaars tegen en zaten er weer mensen langs de kant. Rond 2.30 was hij in Cuijk. Daar kwam Jowannie intussen ook aan. Ook zij was niet vooruit te branden. Maar ze konden nu tenminste elkaar stimuleren. De pech was dat toen ook net de hemel open brak. Flinke buien met onweer. Ze hebben 5 minuten geschuild en zijn toen weer verder gegaan, want het werd nog doorlopen om op tijd in Nijmegen te komen. Gelukkig kregen ze van de organisatie een sms dat ze tot 18.30 binnen mochten komen.
Intussen zat ik daar in Nijmegen samen met mijn ouder een partij machteloos te wezen. het liefste zouden we ze elke 5 minuten bellen, maar het was al vermoeiend genoeg. Toen ik hoorde dat ze bijna in Nijmegen waren besloot ik ze tegemoet gaan lopen. Dan kon ik ze in ieder geval ondersteunen en over die lijn heen helpen. Gelukkig gingen mijn ouders ook mee. Halverwege de Via Gladiola hebben we op ze staan wachten. Wat kan tijd dan lang duren. Eindelijk zagen we ze en konden we ze die laatste 2 km over die lijn helpen. Zowaar kregen ze weer tempo en kwamen ze om 18.00 binnen. Ze hadden niet voor niets gelopen. Ze hadden hun kruisje. Wel zeiden ze beide NOOOOOIT MEER. Ze hebben het al vaker gezegd, dus we zullen zien. Ik ben in ieder geval trots op ze en het is echt op karakter uit gelopen.

Saturday 14 July my little sister came for a few days to the Netherlands. That evening we had a familie-bbq. Everyone was there accept one person. We had a good time and it ended to soon. But that was not the only reason why she came to the Netherlands. She and Gerrit are going to walk the four days marches in Nijmegen. Every night the get up at 2.15. That was for me the moment to go to bed. Gerrit is walking 4 days 50 km and Jowannie is walking 4 days 40 km. And that without any training. The first day was an easy one for Jowannie but Gerrit had a hard time. he was feeling sick all day, but they finished on time. At that moment my job started. Make sure diner was ready, that the foot bath filled, massage, fille up the bath and make sure they could go to bed. And then cleaning up the mess. every day it looked like there has been a bom explosion. Washing clothes, make sure that the socks where dry the next day. Clean up the backpack and put water in the fridge.
The next day Jowannie had a hard time getting up. She didn't wanted the massage yesterday. Gerrit had no problems. This day was a good day for Gerrit. Only the last 30 minutes he felt sick. Jowannie had it though. In spite of that she was still reasonable on time. Now I was allowed to massage her. The first blisters were there now also.
The third day preceded both very good and they were home early. Jowannie lay in bed at 17.30. Gerrit kept me company for a bit longer. Gerrit was self-confidence that the fouth day according to him become a day with two fingers in the nose (very easy).
That was a big mistake. The 4e days became a day of considerable abandon. Just outside Nijmegen his small toe started hurting and it became more terrible. After 18 km he hardly could walk. Fortunately he saw that after 0.5 kmthere was a first aid post. There he got that to hear he had an infection to the small toe. Several times they toke fluid from the toe and the foot was cooled. Meanwhile he got also a small medical check. They explained that he himself had to decide if he wanted to keep on walking, but that he had to keep an eye on the risk of getting a blood poisoning. After 1.5 hour he started walking again. There was nobody left to support him on the side of the road. There where 3 persons still walking in front of him and still 3 behind him. Not really encouraging. After 10 km stumbling he arrived in Beers. There he got courage, because there he saw other walkers and there were people chearing besides the road. Around 2.30 he was in Cuijk. In the meanwhile Jowannie also arrived there. She also wasn't walking very fast. But they could stimulate each other now. The breakdown was that at that time the sky broke open and started to thunder. They have hidden for 5 minutes and then started walking again, because they still want to come on time in Nijmegen. Of the organisation they got a text message, fortunately they where allowed to finish till 18.30.
Meanwhile I was waiting in Nijmegen with my parents feeling impotently and wanting to call them every 5 minutes, but was already tiring enough for them. When I heard that they were almost in Nijmegen I decided I would walk towards them. Then I could support them in any way and help them crossing the line. Fortunately my parents also went along.
Halfway the Via Gladiola(long raod through Nijmegen) we kept waiting for them. What can time last long then. At last we saw them and we could help them for the last 2 km helping them crossing thefinish line. And because of that they got more speed and finished at 18.00. They had not walked for nothing. They had their medal. However, they said both NEEEEEEEVER AGAIN. They had said that before, therefore we will see. I am very proud on them and they had finished the walk on character.