Extreme hittegolf

Hier is de zomer intussen echt begonnen en deze week mochten we dan genieten van een extreme hittegolf. 3 dagen boven de 40 graden. De hoogst gemeten temperatuur was op vrijdag, ruim 45 graden. Dus echt dagen om binnen onder de airco te gaan zitten. Als je buiten komt wordt je gewoon niet goed van de warmte. Dus overdag zitten we binnen en 's avonds duiken we even in het zwembad. Al is dat ook al niet echt een verkoeling meer, want met dit weer heeft het water een temperatuur van 34 graden. Dus het voelt of je een warm bad neemt. Gelukkig koelt het van't weekend weer wat af. Dan temperaturen van begin 30 graden.

Dance me to the end of love

Eindelijk was het zover. Eindelijk zou ik Leonard Cohen gaan zien. Langs de weg hadden we al borden gezien dat door het concert er verkeersopstoppingen zouden kunnen zijn. Het werd al snel duidelijk dat dit inderdaad het geval was. We hadden gepland om ron 17.15-17.30 te zijn. Uiteindelijk liepen we om 18.30 het veld op. De setting was prachtig. Een groot veld met een licht glooing aan de rand, waar dan de wijngaard begint. We vonden een mooie plek aan de rand van de wijngaard. Dus stoeltjes uitklappen, de picknick uitstallen en genieten van de variatie van mensen en de zon.
Let even op het okselhaar
Er zat wel een man een beetje in de weg, maar we mochten niet klagen.
Het voorprogramma was Paul Kelly. Wat niet tegenviel. Aan het eind van dat optreden ging de man die er wat voorzat er vandoor, dus hadden we een prachtig uitzicht. En aangezien er maar zo'n 7000 mensen aanwezig waren had het een intiem gevoel.
Om 19.15 kwam hij dan op het podium.


En ooh, wat was ik een gelukkig mens. Ik had dan ook wat waterige ogen. Maar ik was duidelijk niet de enige. Het hele concert was gewoon prachtig. Er waren zoveel mooie momenten en alle favorite songs heeft hij gezongen. En toen hij één van zijn gedichten voor ging dragen, had hij van mij nog wel een uurtje door mogen gaan. Ook zongen de achtergrondzangeressen If it be your will wat echt hemels klonk. Er waren steeds wel mensen die je hoorde praten, maar toen kon je een spelt horen vallen. Na twee toegiften stopte hij er dan toch echt mee.

Ondanks dat hij 74 is heeft hij nog een goede stem, die je meesleept en opzweept. Helen en ik waren het erover eens, dit was de beste drug's die je kunt hebben. En vooral ...geen bijverschijnselen. Ik kijk al uit naar 5 februari.

Even lunchen

Afgelopen zondag gingen we dan bij Helen, Jerry en Edward op visite. Gerrit had ze tijdens een etentje met Frank en Desiree ontmoet. Nu was het mijn tijd om ze te ontmoeten. Het klikte gelijk. We kwamen voor lunch, wat uiteindelijk een hele middag werdt. Ook schoonzus en broer waren aanwezig. Er is geen moment van stilte geweest. Gerrit had niet gelogen, het is een leuk stel. We kwamen uiteindelijk op onze gezamelijke liefde voor Leonard Cohen uit. Voor we het wisten was Gerrit van 1 concert van LC verlost en ga ik aanstaande zaterdag met Helen naar de Rochford Winery om Leonard Cohen te zien. Ik kan niet wachten.

En dan nog een operatie.

Dan denk je dat alles goed gaat met je moeder, maar dan krijg je plotseling te horen dat ze weer geopereerd gaat worden. Even een lekkage verhelpen. Gelukkig verliep de operatie aardig vlot en herstelde ze zich snel. Maar dit betekend dat de chemo nog wel even uitgesteld word. Dus nog langer die onzekerheid voor haar hoelang ze hier nog mee bezig is. In ieder geval, een hartoperatie gaat sneller.

Happy New Year

Ten eerste een heel gelukkig en gezond 2009. Met oud en nieuw waren we uitgenodigd door Desiree en Frank. Ze hadden een tafel gereserveerd in een restaurant en hadden we een gezellige avond met in totaal 9 mensen aan onze tafel.

Het was duidelijk dat ze hier vaker kwamen, want ze zagen al gauw bekenden. Maar het was leuk om weer nieuwe mensen te ontmoeten, vooral als je een beetje dezelfde interesses hebt en Gerrit en Paul een beetje in hetzelfde wereldje werken. En dan voor je het weet is het 00.00 2009. Na nog wat drinken en natafelen was de avond alweer snel voorbij. BTW kun je geloven dat Frank al 61 is? Ik sloeg in ieder geval van verbazing achterover.

Spike's bezoek

Toen we terug kwamen van Tasmanië hebben we Molly opgehaald. Molly is dus de hond van Bert en Von. Aangezien Spike al eens 2 maanden bij Molly gelogeerd had in de tuin, was het nu Molly's beurt om bij ons te komen. Ze waren nu met z'n 2-en de schutting aan het besnuffelen en blaften nu gezellig in koor. De rest van de dag waren ze gewoon lui.

Maar net 1 dag voordat ze weer naar huis zou gaan, had ze nog een verrassing voor mij. Nooit gaat Molly van het erf af. Ze ging niet eens verder dan de garage, maar nu lonkte het avontuur. Ik was rustig in de achtertuin bezig en was nog 10 minuten daarvoor bij mij geweest. Ik was klaar met mijn klusje en met de rommel opruimen miste ik Molly. Alles afgezocht, maar geen Molly. Dan toch de buurt maar in. Nergens te vinden, dus we gingen steeds verder zoeken. Zelfs buren begonnen mee te zoeken. Je gaat steeds verder weg zoeken, maar iets in mijn achterhoofd zei al steeds dat ik te ver weg zocht. Molly loopt nooit weg en ze heeft ook nog eens last van haar achterpoot, dus ver zou ze nooit gaan. Ik dus maar de dierenarts bellen of ze daar gebracht was en even Gerrit bellen om het nieuws te vertellen. Gerrit kwam met het goede idee dat ze waarschijnlijk wel op ons roepen gereageerd heeft, maar daardoor misschien in de verkeerde tuin terecht gekomen is. Dus de achtertuin weer in en maar eens over de schutting gaan kijken bij de buren. Weer roepen en toen hoorde ik heeeeeel zachtjes wat piepen. Door de bomen en struiken heen zag ik wat zwarte vacht dus ik als een gek weer naar de buren. Mevrouw was dus om het huis heen gelopen en daardoor achter het hek terecht gekomen waar ze niet meer uit kon. Erg handig van haar. Als ze nou tijdens al dat roepen nou 1 keer geblaft had, dan had ik haar gelijk gevonden, maar mevrouw had besloten om stil te blijven. Naar de hond van de buren was ze steeds aan het blaffen, maar als iemand haar roept en ze kan niet naar me toekomen dan houdt ze haar mond dicht. Maar goed, we hadden haar gevonden. En Spike, waar je het van verwacht dat hij wegloopt, zat gewoon in de achtertuin. De hond van jezelf kwijt zijn lijkt me al erg, maar een hond van een ander is helemaal verschrikkelijk. Maar ze is weer thuis, dus ik hoef niet meer bang te zijn dat ze wegloopt. Het lachwekkende is nu wel dat ze ook al 2 keer bij Bert en Von weggelopen is. Ze heeft duidelijk het avontuur geroken.