Spike's bezoek

Toen we terug kwamen van Tasmanië hebben we Molly opgehaald. Molly is dus de hond van Bert en Von. Aangezien Spike al eens 2 maanden bij Molly gelogeerd had in de tuin, was het nu Molly's beurt om bij ons te komen. Ze waren nu met z'n 2-en de schutting aan het besnuffelen en blaften nu gezellig in koor. De rest van de dag waren ze gewoon lui.

Maar net 1 dag voordat ze weer naar huis zou gaan, had ze nog een verrassing voor mij. Nooit gaat Molly van het erf af. Ze ging niet eens verder dan de garage, maar nu lonkte het avontuur. Ik was rustig in de achtertuin bezig en was nog 10 minuten daarvoor bij mij geweest. Ik was klaar met mijn klusje en met de rommel opruimen miste ik Molly. Alles afgezocht, maar geen Molly. Dan toch de buurt maar in. Nergens te vinden, dus we gingen steeds verder zoeken. Zelfs buren begonnen mee te zoeken. Je gaat steeds verder weg zoeken, maar iets in mijn achterhoofd zei al steeds dat ik te ver weg zocht. Molly loopt nooit weg en ze heeft ook nog eens last van haar achterpoot, dus ver zou ze nooit gaan. Ik dus maar de dierenarts bellen of ze daar gebracht was en even Gerrit bellen om het nieuws te vertellen. Gerrit kwam met het goede idee dat ze waarschijnlijk wel op ons roepen gereageerd heeft, maar daardoor misschien in de verkeerde tuin terecht gekomen is. Dus de achtertuin weer in en maar eens over de schutting gaan kijken bij de buren. Weer roepen en toen hoorde ik heeeeeel zachtjes wat piepen. Door de bomen en struiken heen zag ik wat zwarte vacht dus ik als een gek weer naar de buren. Mevrouw was dus om het huis heen gelopen en daardoor achter het hek terecht gekomen waar ze niet meer uit kon. Erg handig van haar. Als ze nou tijdens al dat roepen nou 1 keer geblaft had, dan had ik haar gelijk gevonden, maar mevrouw had besloten om stil te blijven. Naar de hond van de buren was ze steeds aan het blaffen, maar als iemand haar roept en ze kan niet naar me toekomen dan houdt ze haar mond dicht. Maar goed, we hadden haar gevonden. En Spike, waar je het van verwacht dat hij wegloopt, zat gewoon in de achtertuin. De hond van jezelf kwijt zijn lijkt me al erg, maar een hond van een ander is helemaal verschrikkelijk. Maar ze is weer thuis, dus ik hoef niet meer bang te zijn dat ze wegloopt. Het lachwekkende is nu wel dat ze ook al 2 keer bij Bert en Von weggelopen is. Ze heeft duidelijk het avontuur geroken.