Interviews

Intussen hebben we een goed idee gekregen hoe het hier werkt om een baan te krijgen. Via via werkt het beste. Door die man van de Rotary had Gerrit gelijk nog twee gesprekken deze week. Dus dat gaat goed. Het eerste gesprek ging gelijk al goed. Ze waren zeker geinteresseerd, maar ze moesten even controleren of ze de juiste projecten voor Gerrit hadden. Hij hoorde zeker nog van ze. Bij de tweede had hij een nog beter gevoel. Het klinkte met de personen en hij had een goed gevoel over het bedrijf. Leuke projecten en de werkwijze klonk ook goed. Ook hun hadden er een goed gevoel over want Gerrit mag morgen voor een tweede gesprek terugkomen. Het derde gesprek verliep ook goed. Dit was meer een soort detacheringsbureau. Gerrit had veel kennis en ze wilde hem graag bij een bedrijf onderbrengen. Dus ook deze gaan aan de slag voor Gerrit. Er zit nu dus wat vaart in.
Intussen staan we ook ingeschreven bij Medicare. Dus we zijn gedekt voor spoedeisende medische hulp. Nu moeten we nog op zoek naar een soort 'aanvullende' verzekering. Zo voorkom je wachtrijen en zijn er meer kosten gedekt.
Dit weekend zijn we gaan rondkijken voor huizen. Eerst hadden we op het internet een leuk huis gezien in Ferntree Gully. Er was open huis op zaterdag. Toen we daar arriveerde waren we in een soort shock. Ten eertse was Ferntree Gully een rommelige plaats met veel onverzorgde bedrijfshallen. Dus de plek was niet onze smaak. Toen we bij het huis kwamen, viel ook die af. Tegenover een eletriciteitscentrale. WEGWEZEN. Dan maar verder rondkijken en bij makelaars langs gaan. Tecoma zag er erg goed uit. Uiteindelijk na weg rondvragen en kijken kwamen we bij een huis in Scoresby uit. Open huis, dus wij naar binnen.

Het bleek van een ouder stel te zijn dat ook jaren in Nederland hadden geleefd. Dus al snel werd er in het Nederlands gepraat. In het huis was ALLES oud. Een echt renovatieproject voor mij dus. Ik was al snel aan het kijken welke muren er verplaatst konden worden en wat we buiten konden verbeteren. Er was alleen een nadeel.... het lag niet in de juiste wijk. We willen toch echt wat meer buitenaf en meer rust. Dus zoeken we toch maar weer verder.

Jobhunting

Deze week stond in het teken van een baan zoeken. Gerrit zag je alleen achter kranten en computer. Hij heeft op een paar advertenties gereageerd. Ook heeft hij met een telefonisch contact gehad met Coomes en daar heeft hij dinsdag 25 maart een gesprek. Donderdag zijn we mee geweest naar een bijeenkomst van de Rotary Club. Hier was een lid die wat contacten had in de civiele wereld en wilde Gerrit wel verder helpen. We kregen een map met informatie en telefoonnummers. Daar kan hij dinsdag mee aan de slag. Met goede vrijdag en pasen ligt hier dus alles stil.
Intussen zijn we weer bij Spike geweest. Hij was nu een stuk rustiger. De hond naast hem was dan ook vertrokken. Dat is dan toch weer wat geruster vertrekken.
Dit weekend gingen Von en Bert kamperen met dochter en gezin. Dus hadden we een auto tot onze beschikking. We konden dus de omgeving gaan verkennen waar we willen gaan wonen. Ze waren nog niet vertokken of wij gingen ook. De omgeving van Lilydale was prachtig en ook de Dandenongs. We hadden na een uurtje of 4 wel genoeg indrukken opgedaan dus we gingen naar huis. We konden immers morgen weer terug gaan. Dat liep net even anders. We zijn net een tijdje thuis en daar komt Von weer door de deur. De auto waar ze mee vertrokken waren had dus alle olie eruit laten lopen. Dus auto op een truck weer naar huis. Von was intussen al aan het bellen geweest voor een huurauto, maar door de feestdagen was er geen auto meer te krijgen. Dat vonden we ook onzin, want ze hadden er nog een auto staan. Dus zeiden we dat ze die auto maar moesten nemen. Na lang aandringen gingen ze dan accoord. Dus rond 17.00 gingen ze voor de tweede keer op pad. Dus gingen we intussen maar activiteiten bedenken zonder de auto. Dus gewoon met de trein de binnenstad in. Op zondag waren er verschillende markten, dus we hebben ons wel vermaakt.

Genoeg te doen

Een paar dagen verder en al weer redelijk wat gedaan. Ten eerste zijn we weer naar Spike geweest. Hij was bijna niet meer te herkennen. Hij bleef maar aan het blaffen naar de hond naast hem en was erg nerveus. Nou ja… blaffen kon je het niet echt meer noemen. We zijn toen uit het zicht gaan zitten van de andere hond en toen kalmeerde hij al snel. Het punt is dat hij naast een enthousiast, blafferig, nerveus en actief puppy zit die alleen maar loopt te springen om Spike te zien en dan met regelmaat blaft. Niet echt een goede combinatie dus. Gelukkig was Spike kalm nadat we weg gingen.
Vrijdagavond zijn we wezen eten met Rachel, Aron en hun 4 kinderen. Rachel is de dochter van Bert en Von. We gingen naar hun favoriete restaurant. De hoeveelheid die je daar kreeg was echt niet normaal. Ik zag een bord voorbij komen en besloot geen voorgerecht te nemen. Met het bestellen kwam de vraag ‘normale portie of klein?’ Doe maar klein. Het bord dat ik voor me kreeg was echt niet normaal. Nog maar eens gevraagd of dit klein was. ‘Ja, dit was klein’. Dit was nog steeds een hoeveelheid waar twee man voldoende aan had. En dat dan voor $11,- zo’n €7,-. Echt niet meer normaal. Dit had meer weg van Amerika.
Zaterdagavond zijn we naar de Melbourne Zoo geweest. Daar traden de Hard Knocks op. Dit is een koor van ex-verslaafden en daklozen. We waren daar met Bert en Von, Louise en David en Sam en Andrew. Louise is de dochter van…Het optreden was niet van erg hoge kwaliteit, maar het was erg gezellig. Het begon om 18.00 en iedereen het dus hun stoeltjes/kleden bij zich en de picknickmanden en zaten we dus allemaal gezellig op het gras. De sfeer was goed en heb me dus ook prima vermaakt. Het was toch wel heel mooi dat je tijdens het optreden regelmatig het diepe gebrul van de leeuwen hoorde. Een leuke avond uit dus.
Zondag hebben we voor de verandering maar eens gepicknickt in een park. We waren er rond 18.30 dus de ergste hitte was al weg. We zaten heerlijk aan de Yarra River te eten. Tijdens het eten werden we door een aangenaam publiek verrast. Zo kwamen er even wat eenden langs, een paar geelkuif kaketoes kwamen even drinken en na nog wat vogels gezien te hebben werden de vleermuizen wakker. Groot formaat vleermuizen dan. Ze scheerden net over het water en kwamen echt in 100-tallen. Het was een prachtig schouwspel. Jaaa… het is verschrikkelijk zo’n week in Australië.

Regelen....

In een paar dagen hebben we al veel lopen regelen. Ten eerste de afspraak met VicRoads voor onze rijbewijzen. Daar kunnen we 3 april terecht. Een bankrekening is ook wel handig. Dus op naar ANZ. Daar kregen we goede uitleg van alles dus besloten we een rekening te openen. Dus tijd om de gegevens te verstrekken. We wisten dat Von en Bert in een goede wijk woonde, maar dat werd hier nog eens bevestigd. Toen ze ons adres hoorde keek ze plotseling op en vroeg ‘Hier verderop in de straat?’ Yep! Haar gezicht zei genoeg. Wel een leuk moment. Ook ons TFN is aangevraagd. Dit is dus een soort van sofinummer. Deze zullen we dan binnenkort per post toegezonden gaan krijgen.
Intussen is de temperatuur aardig hoog. We zitten zo rond de 38 graden. Van mij mag het wel wat lager. Deze overgang is toch wel wat groot. Maar echt klagen mogen we niet, want deze temperatuur is vergeleken met in Nederland een stuk dragelijker.
Vandaag zijn we even Melbourne ingegaan. Even kijken of onze favoriete Italiaan op de Southbank er nog steeds was. En jawel…… En het eten smaakt er nog steeds goed. Heerlijk op het terras aan de boulevard kijken naar de mensen die voorbij komen. En er loopt genoeg interessants met deze temperaturen. Van redelijk dik gekleed tot bijna niets. We hebben ons wel vermaakt.
We zijn ook bij Spike geweest en hij vermaakt zich wel. Hij eet en drinkt goed en had zijn plek wel gevonden.
Zoals je dus kunt lezen, we vermaken ons wel. Het is zeker geen straf om hier te zijn.

Melbourne

Eindelijk een bericht vanuit Melbourne. Van regen zijn we naar prachtig weer gegaan. Lekker wat zon en 30 graden. Niet slecht om mee te beginnen.
Op het laatst hebben we de nodige afscheidsfeestjes gehad. Deze waren zeer gezellig en we zijn blij met de opkomst en de mogelijkheid om iedereen nog een keer te zien/spreken. Daarbij hebben we veel mooie kaarten en kado's gekregen. Waarvoor dank. Natuurlijk waren ze niet zonder emoties. Het zou gewoon heerlijk zijn als je iedereen die je graag mag, mee kon nemen.
Spike was al voor ons uit gegaan. Hij kwam veilig aan en alles was goed. Leuk om allemaal te horen, maar we willen het toch graag zelf zien. Dus zijn we dan ook gelijk langs geweest. En inderdaad, alles ging goed.
Onze vlucht verliep voorspoedig en zonder problemen. We hadden eigenlijk zelfs geluk. Terwijl we op onze koffers stonden te wachten werden we aangesproken door iemand van de douane. Na een paar vragen beantwoord te hebben kregen we een stempel op onze kaart. Daardoor konden we de bagagecheck overslaan en gewoon gelijk naar de familie lopen. Dus iedereen stond in een lange rij te wachten en wij stonden binnen 5 minuten bij de familie.
We zijn dus de eerste weken bij familie. Dit is een heerlijk begin. Het voelt als een warm bad. We kenden ze dan ook al heel goed en zijn niet bang dat dit moeilijke weken gaan worden. Ze helpen goed op weg en dat geeft toch een rustig gevoel.
Zoals je dus kunt zien, het gaat ons hier goed af.