Phillip Island

Donderdag werden we gebeld of we nog belangstelling hadden voor dat laatste mooie huis. Jazeker. Degene die nu in onderhandeling was kreeg tot morgen en als hij het dan niet rond had, dan waren wij aan de beurt. Hij had de financiën volgens hem wel rond, maar hij moest het schriftelijke bewijs nog leveren. Zenuwslopend dus. Dus vrijdag rond 15.00 eens gebeld hoe het ervoor stond. Hij had tot 17.00 de tijd en ze hadden nog steeds niets binnen. Dus eindelijk was het 17.00 en ik weer bellen. Het was verkocht. Niet dat het bewijs binnen was, ze hebben gewoon de voorwaarden even veranderd. Toen de goede man hoorde dat er serieuze andere kandidaten waren, heeft hij de deal gesloten. Dus dat kan hier ook. Dus ik vragen of er dan een nieuw contract getekend was met deze nieuwe voorwaarden. Nee, dat was niet nodig. Dat kon hier allemaal mondeling met goedkeuring van beide partijen. Je moet hier een formulier in komen vullen om een BOD officieel te maken, maar voorwaarden in een contract kun je hier zo mondeling veranderen. Vreemde gang van zaken. Bert vond het ook een belachelijk verhaal, dus die ging eens een bevriende makelaar bellen. Die heeft weer contact gezocht met de betreffende makelaar. En het blijkt dat hij het binnen de wet gehandeld heeft. Niet dat de bevriende makelaar ooit zo handelde, maar het was mogelijk. Dus de conclusie we zijn hier gebruikt om de andere koper even over de rand te duwen. Ik hoop voor die koper dat hij niet diep in de problemen komt door deze actie.
We zijn toen maar even stoom af gaan blazen op Phillip Island. Na een rit van 2 uur kwamen we er dan vrijdagavond aan. Het motel ziet er goed uit. Aangezien we nog niet gegeten hadden en niet echt in de stemming waren voor een restaurant, hebben we maar afhaal gedaan. Beviel goed, moet ik zeggen. Lekkere pasta en Gerrit was ook erg te spreken over zijn pizza.
De volgende dag zijn we het eiland gaan verkennen. Eerst naar Point Grant. Hier kun je de zeeleeuwen op een eiland voor de kust zien. Je kunt er met een boot naar toe varen, maar wij hebben maar gekeken met de telelens van de camera. Zo kon je ze vaag zien.
Volgende keer zullen we met een boot meegaan. Het was er nu ook erg rustig. Bijna geen toerist gezien. Erg lekker. Dus hebben we gewoon over de loopplanken langs de kust gelopen. Erg mooi en verfrissend. Heerlijk uitwaaien en naar de golven kijken die op de rotsen slaan. Hier zijn we wel een tijdje geweest. Daarna zijn we naar het gedeelte gereden waar de pinguïns aan land komen. Dit gebeurd ’s avonds, dus gingen we even kijken wat de tijd was. Het is wel gruwelijk aan de prijs. Je kunt op een tribune zitten voor $20,- en dan mag je niet filmen of foto’s maken. Wil je dichterbij zitten ben je $75,- kwijt. Maar ja, dan kun je wel zeggen dat je de kleinste pinguïn aan land heb zien komen. Daarna zijn we maar wat rond gaan rijden op zoek naar leuke plekjes. Dat is vaak nog het leukste, gewoon rondrijden en kijken wat je tegen komt. Zo hebben we hier ook onze eerste wilde kangoeroe gezien sinds aankomst. Alleen de foto was alleen nog te maken van een weghoppende rug. Aan het eind van de middag was ik toch wat moe en niet erg fit. Dus ga ik maar even slapen voordat we naar de pinguïns moeten. Dat liep even iets anders. Gerrit is ook in slaap gevallen en we werden te laat wakker. Dus ook dit doen we dan maar de volgende keer.
Na een slechte nacht van slapen en draaien was het duidelijk, ik had een griepje te pakken. Het enige wat ik dan ook kon denken was ‘de kortste weg naar huis en naar bed‘. Dat hebben we dan ook maar gedaan.